۳۷ نکته مهم آداب زیارت‌ امام حسین (ع)

۱- ترک کلام بیهوده و لغو و مخاصمه و مجادله در راه.

۲- غسل کردن پیش از زیارت.

۳- اگر چند امام را زیارت می‌ شود، برای زیارت هر امام یک غسل صورت پذیرد.

۴- خواندن دعای مأثور هنگام غسل کردن.

۵- طاهر بودن؛ به این معنی که انجام غسلی بر او واجب نبوده و با وضو باشد.

۶- پوشیدن جامه‌های پاکیزه.

۷– پوشیدن جامه سفید.

۸– پوشیدن لباس نو.

۹– کوتاه برداشتن گام‌ها هنگام رفتن به زیارت و حرکت کردن به آرامی و با وقار.

۱۰- گفتن ذکر «اللَّهُ أَکْبَر»، «الْحَمْدُ للَّهِ»، «سُبحانَ اللَّهِ» و «لا الهَ الَّا اللَّهُ» هنگام رفتن به زیارت و صلوات فرستان بر پیامبر و آل او.

۱۱- خواندن اذن دخول قبل از ورود به حرم مطهّر.

۱۲- تلاش جهت تحصیل رقّت قلب، سوزش دل و خضوع.

۱۳- سجده برای خداوند به منظور تشکر از این نعمت الهی.

۱۴- مقدّم داشتن پای راست هنگام ورود و پای چپ هنگام خروج.

۱۵- ایستادن هنگام زیارت، اگر فرد عذری ندارد.

۱۶- سر به زیر انداختن و توجه نکردن به بالا و طرف راست و چپ.

۱۷- خواندن زیارت‌های مأثوره و ترک زیارت‌های غیر مأثوره.

۱۸- خواندن نماز زیارت که حداقل دو رکعت است.

۱۹- خواندن دعاهای وارده، بعد از نماز و زیارت.

۲۰- خواندن مقداری از قرآن و هدیه کردن ثواب آن به روح مقدس صاحب آن مرقد شریف.

۲۱- مقدّم کردن نماز واجب بر نماز زیارت. اگر مشغول زیارت بود و «قَدْ قامَتِ الصَّلاه» را شنید، زیارت را ترک و در نماز جماعت شرکت کند.

۲۲- زیارت کردن به نیابت پدر و مادر و دوستان و نزدیکان و برای آن‌ها طلب مغفرت نمودن.

۲۳- ترک سخنان ناشایست و کلمات لغو و بیهوده وصحبت‌های دنیایی که در هر جا مذموم و مانع رزق و سبب قساوت قلب است، به ویژه در بقاع مقدس.

۲۴- بلند نکردن آواز و صدای خود در آن مشاهد شریفه، برای هر علتی که باشد.

۲۵- وداع باصاحب آن مرقد شریف هنگام رفتن از آن شهر.

۲۶- قصد بازگشت به آن مکان مقدس هنگام وداع.

۲۷- بهتر شدن حال و کردار و گفتار، نسبت به پیش از زیارت.

۲۸- انفاق و احسان بر فقیران و مجاوران آن بقعه.

در زیارت امام حسین (ع)، موارد دیگری نیز بر این آداب افزوده شده که قابل توجه و دقت است از جمله:

۲۹- عطر نزدن و سرمه نکشیدن؛ «وَلاتَدَّهِنْ وَ لاتَکتَحِل حتّی تَأتِیَ الفُرات».

۳۰- حرکت به سوی حرم با آرامش و متانت؛ «وَیَلْزَمُکَ التَّوقیرُ لِأَخْذ ما لَیْسَ لَکَ».

۳۱- دیده از محرمات پوشاندن؛ «وَیَلْزَمُکَ انْ تَغُضَّ بَصَرَکَ».

۳۲- پرهیز از خصومت و نزاع و سوگند زیاد.

۳۳- کم سخن گفتن جز به خیر.

۳۴- پرهیز از شوخی و مزاح؛ «وَاقِلّ مِنَ الکَلامِ وَالمِزاح».

۳۵- مصاحبت نیکو با همسفران؛ «یَلْزَمُکَ حُسْنَ الصَّحابَهِ لِمَنْ یَصحَبُکَ».

۳۶- زیاد ذکر خدای گفتن؛ «وَأَکْثِر مِنَ اللَّهِ تَعالی».

۳۷- پا برهنه و همچون بندگان حرکت نمودن؛ «وَامْشِ حافیاً وَامْشِ مَشْیَ العَبد الذَّلیل».

منابع:
۱- کلینی، فروع کافی، ج ۶، ۳۲۱-۳۲۲.
۲- ابن قولویه،کالمل الزیارات: باب ۴۸-۴۹، ۷۹.
۳- قاضی‌عسکر، آداب سفر و زیارت عتبات عالیات: ۱۵۲-۱۵۷